ซีรี่ย์ย้อนยุคปี พ.ศ. ๒๕๔๙ สามเดือนหลังภัยสึนามิที่เขาหลัก สถานที่แห่งประวัติศาสตร์ที่รวมและแสดงพลังของอาสาสมัครจากทั่วโลก…เพื่อร่วมสร้าง Hope (ความหวัง) Spirit (กำลังใจ) และ Renewal (การฟื้นฟู)
สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ
เพื่อนๆทราบกันดีแล้วถึงเหตุการณ์ธรณีพิบัติ หรือ สึนามิ ที่เกิดขึ้นในประเทศไทยเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว และจากไปโดยทิ้งความเสียหายอันมิอาจประเมินได้ ความเศร้า หดหู่ สิ้นหวัง ของผู้สูญเสีย และผู้ที่ยังอยู่ เป็นสิ่งที่แม่บ้านคงมิอาจจะบรรยายเป็นคำพูดใด ๆ ได้เหมาะสม ดังนั้น แม่บ้านถือโอกาสขอให้พวกเราน้อมจิตให้สงบและเป็นกุศลช่วยกันไว้อาลัยให้แก่พวกเขาอีกครั้งหนึ่งขอให้พวกเขาและเธอจงได้พบความสงบสุขในสัมปรายภพด้วยเทอญ
แม่บ้านได้มีโอกาสไปร่วมงานกับกลุ่มอาสาฯ ได้หนึ่งเดือน ด้วยมีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมาย มีอาสาสมัครมากมาย มีผู้คนหน้าตาที่ได้พบประสบเจอและประทับใจ เป็นสิ่งละอันพันละน้อยที่คงจะเอามาเล่าสู่กันฟัง โดยมีความหวังสองประการคือ
ขณะเดียวกัน เราต่างก็มีช่วงขณะแห่งความอ่อนล้า ความสะเทือนใจ ความเหน็ดเหนื่อยท้อแท้ที่คงได้พบเจอ และคงจะนำมาถ่ายทอดให้เพื่อน ๆ ได้ร่วมรับรู้และเข้าใจด้วยเช่นกัน
อย่างแรกเพื่อให้พวกเราได้ทราบว่าเขาทำอะไรกันบ้างที่นั่น และให้เห็นสีสันแห่งการทำงานเป็นอาสาสมัคร
อย่างที่สองคือ หากเรื่องที่เล่านี้จะทำให้มีใครเกิดแรงบันดาลใจอยากลงไปทำงานช่วยเหลือถึงพื้นที่ได้ ก็จะถือว่างานเขียนของแม่บ้านได้ยังประโยชน์ให้แก่สังคมแล้ว
โปรดมาเป็นอาสาสมัครรุ่นใหม่ ร่วมกันนำความหวังกำลังใจมาช่วยฟื้นฟูชีวิตของผู้คนที่เดือดร้อนประสบทุกข์กันเถอะค่ะ อาสาสมัครรุ่นเก่าจากไปอาสาสมัครรุ่นใหม่เข้ามา เหมือนการวิ่งผลัด เส้นชัยของเรา คือ ชีวิตใหม่ของชาวบ้านที่เปี่ยมด้วยความหวังและกำลังใจ!
พวกเขาและเธอที่เขาหลักได้ร่วมรับส่งไม้ผลัดแห่งความปรารถนาดีจากอาสาสมัครรุ่นต่อรุ่น ครั้งหนึ่งในชีวิตที่เราได้ค้นพบตัวเอง กำลัง ความสามารถ และข้อจำกัด…..
ทั้งนี้ มิได้หมายความว่าความทุกข์ยากของพี่น้องภาคใต้ของเราจะเป็นเรื่อง “เบา ๆ” นะคะ พวกเขายังต้องการความช่วยเหลือและกำลังใจอีกมากมาย ความสูญเสียของพวกเราเป็นสิ่งที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้หมดสิ้นด้วยคำพูด แต่จะรู้ซึ้งได้ก็ต่อเมื่อมาสัมผัสเท่านั้น
จาก
รจนา ณ เจนีวา แม่บ้านอาสาสมัคร รุ่นมีนาคม สองพันห้าร้อยสี่สิบแปด
